• +31638931009
  • hola@mexicoencultuur.nl

Español

De Mexicaanse muzikanten die Mexico in Nederland vertegenwoordigen, laten hun kunst zien met verschillende soorten muziek, zoals: son jarocho, huasteco, boleros, cumbia’s, mariachi, trovadores, norteño en andere stijlen. Buitenlands publiek geniet van deze optredens, afhankelijk van hun evenementen of culturele thema’s.

Hier toon ik enkele van deze artiesten die het beste van zichzelf geven en respect verdienen voor het bespelen van muziekinstrumenten en ook voor hun zang

Hier onder uitleg van muziek uit onze cultuur en geschiedenes

Mexicaanse muziek is een van de belangrijkste en meest authentieke uitdrukkingen van het Amerikaanse continent. Door de jaren van veroveringen, oorlogen en revoluties heeft de muziek een historisch verslag kunnen maken van deze gebeurtenissen. Daarom wordt gezegd dat muziek een manier is om de gevoelens van het volk uit te drukken.

Om het ontstaan en de ontwikkeling van de traditionele Mexicaanse muziek beter te begrijpen, maken we een reis. Onze reis begint in de pre-Spaanse periode, gaat door het onderkoninkrijk of de koloniale periode, het onafhankelijke Mexico, de Mexicaanse Revolutie en eindigt bij de oorsprong van de mariachi’s.

De Mexicaanse muziek in de pre-Spaanse periode

De eerste verwijzingen naar Mexicaanse muziek gaan terug naar de inheemse volkeren. De pre-Spaanse beschavingen, zoals de Azteken en de Maya’s, zagen muziek altijd als een manier om hun emoties uit te drukken. Muziek was dus aanwezig bij religieuze ceremonies, feesten, oorlogen en spelen.

Het belang van deze kunst in onze oorspronkelijke culturen blijkt uit de oprichting van muziekscholen, zoals die door de Azteken werden ontwikkeld: Mixcoacalli (“Huis van de wolkenslang”) en Cuicacalli (“Huis van de zang”).

  • Mixcoacalli (“Huis van de wolkenslang”): Dit was gewijd aan het onderwijzen van muziekinstrumenten. Deze beschaving maakte precieze instrumenten van klei en hout, sommige percussie-instrumenten van schildpadden en ze gebruikten ook schelpen om fluiten en fluitjes te maken. Deze werden zowel bespeeld tijdens muzikale vieringen als om dieren aan te trekken en ze te vangen voor consumptie.

  • Cuicacalli (“Huis van de zang”): Dit was een educatief centrum dat zang onderwees om de goden te loven. Deze kunstvorm werd onderwezen door de tlapizcatzin, een groep priesters die lesgaven in zang en het ritme bepaalden.

In alle rituelen waren muziek en zang altijd aanwezig. Het ritme werd gedragen door trommels en de melodieën hadden vijf tonen. Helaas zijn er geen geschreven verslagen van pre-Spaanse muziek, alleen archeologische en iconografische verwijzingen.

Koloniale periode

Tijdens het onderkoninkrijk, of de koloniale periode, was er veel invloed van Europese muziek, maar het leren van deze muziekstijlen was alleen bereikbaar voor een klein deel van de bevolking. Daarentegen bleef de landelijke gemeenschap en de armere bevolking inheemse instrumenten gebruiken.

De combinatie van pre-Spaanse instrumenten met Europese instrumenten werd sonecitos del pueblo genoemd. In deze muziekstijl werden op authentieke wijze Spaanse en inheemse instrumenten gecombineerd.

Via de Mexicaanse muziek wilden de heersers de basis leggen voor een ontwikkelde samenleving. Daarom werd het onderwijzen van klassieke Europese muziek aangemoedigd om een hoogwaardige samenleving te creëren. Bij burgerlijke en religieuze vieringen bleef muziek aanwezig als onderdeel van de Mexicaanse identiteit.

In de armere gebieden ontwikkelde zich een beweging waar sones, huapangos en walsen werden gespeeld. In hogere sociale klassen vertoonde de klassieke muziek enige variaties: teksten met een sociale context die de culturele realiteit van Mexico in de 18e en 19e eeuw weerspiegelden.

Onafhankelijke periode

Europese muziek bleef op scholen onderwezen worden, maar dit gebeurde onder leiding van vertegenwoordigers van de kerk. Dit veranderde in 1825 met José Mariano Elízaga, die een ruimte oprichtte om muziek buiten de kerken te onderwijzen.

In 1838 richtten Joaquín Caballero en Joaquín Beristáin een filharmonische vereniging op. In 1866 werd vervolgens het Conservatorium van Muziek van de Mexicaanse Filharmonische Vereniging opgericht, dat de belangrijkste professionele muziekinstelling van het land werd.

De opkomst van beroemde Mexicaanse muzikanten bevorderde de muzikale ontwikkeling. Zo nam Julio Ituarte (1845-1905) verschillende muzikale uitdrukkingen uit verschillende delen van het land en componeerde een stuk met zijn piano: Ecos de México. Wat opvalt aan dit werk is dat het in wezen de Mexicaanse muzikale identiteit overbrengt die zich aan het eind van de 19e eeuw vormde.

Muziek bij festiviteiten

Muziek maakt deel uit van onze essentie. Daarom is het aanwezig geweest bij elk feest, of het nu religieus of patriottisch van aard is. Bij religieuze evenementen, zoals de viering van de patroonheilige van een dorp, waren er muzikale evenementen zoals:

  • Lofprijzingen aan de patroonheilige
  • Instrumentale muziekuitvoeringen

Mexicaanse feestelijke evenementen omvatten ook culturele activiteiten zoals toneel- en operavoorstellingen, parades, stierengevechten en paardenraces. Ongeacht de locatie en het type viering ontbrak muziek nooit, omdat het essentieel was in de Mexicaanse cultuur.

De Mexicaanse Revolutie

In 1910 begon de Mexicaanse Revolutie. Leiders zoals Emiliano Zapata en Francisco Villa speelden een belangrijke rol in deze beweging als leiders van de gemarginaliseerde klassen, en daarom zijn ze in talloze populaire liedjes geëerd.

In deze periode werden corridos populair. Deze worden beschouwd als een vorm van gezongen of gereciteerde verhalen die in verzen, balladen en gedichten kunnen worden uitgedrukt. Revolutionaire troepen zongen corridos om moed te putten uit moeilijke tijden tijdens de strijd. Bovendien was het ook een methode om tegenstanders te intimideren.

Bekende corridos en liedjes uit deze periode zijn onder meer:

  • “La Adelita” van Antonio del Río Armenta
  • “La Marcha de Zacatecas” van Genaro Godina
  • “La Cucaracha”, gezongen door de troepen van Francisco Villa
  • “Jesusita en Chihuahua” van Quirino Mendoza y Cortés

Mariachi’s

Niets is zo representatief voor Mexicaanse muziek als de mariachi. De mariachi vindt zijn oorsprong in Jalisco, en zijn naam is afgeleid van het Franse woord voor bruiloft, mariage, omdat de Fransen muziekgroepen inhuurden om hun bruiloften op te luisteren.

Aanvankelijk was de mariachi een inheemse muziekgroep. De charrokostuums werden niet meteen door hen gedragen, omdat deze outfits aanvankelijk alleen door rijke veehouders werden gebruikt. Later adopteerde de mariachi het charrokostuum als zijn eigen kenmerk.

De opkomst van de Mexicaanse cinema heeft veel bijgedragen aan het internationale imago van de mariachi. Films met acteurs-zangers zoals Jorge Negrete, Tito Guízar, Javier Solís en Pedro Infante maakten de mariachi wereldwijd bekend.

In 2011 verklaarde de UNESCO de mariachi als onderdeel van de Representatieve Lijst van het Immaterieel Cultureel Erfgoed van de Mensheid.

Conclusie

De geschiedenis van de Mexicaanse muziek is zeer rijk. Van de tijd van onze voorouders tot vandaag heeft deze muziek een enorme evolutie doorgemaakt. Muziek is de vertegenwoordiging van volkeren; globalisering heeft ons echter gedwongen om buitenlandse culturele modellen in onze cultuur op te nemen. Dit is niet negatief, zolang we maar verdedigen wat ons uniek heeft gemaakt.

Begrijpen waar we vandaan komen, geeft ons een idee van waar we naartoe willen. We hebben een land dat alles heeft, en waarvan de culturele diversiteit door velen in de wereld wordt benijd.

piñatas